تخت جمشید، آبرنگ روی مقوا، به تاریخ تقریبی ۱۳۱۸، اندازه۱۰۰x۷۰

استاد مصوّرالملکی، با ارزش ترین اثر خود را تابلوی تخت جمشید میدانستند .آنگونه که از گفته های خود استاد برمی آید انگیزۀ خلق این تابلو هنگامی در اندیشۀ ایشان بوجود آمد که در حدود سال ۱۳۱۸ شمسی ، زمانیکه در کالج انگلیسی ها معلم مینیاتور بودند ، به همراه جمعی از اعضای کالج سفری به شیراز داشتند وبا دیدن ویرانه های این یادگار باشکوه تمدن ایران ،تصمیم گرفتند آن بنا را در زمان آبادانی آن ، به تصویر درآورند.

ساخت چنین اثری ، چندین ماه تمام اندیشۀ استاد رابه خود مشغول داشته بود. از آن پش ایشان با مطالعاتی جامع و با استفاده از تحقیقات کاوشگرانی که متصدی کاوش این بنا بودند، توانستند تصوّر روشنی از پلان ، معماری ساختمانها و تمامی اندازه ها و تزئینات تخت جمشید به دست آورده و با دانشی که به قواعد علم مناظرومرایا داشتند ، چشم اندازی از تخت جمشید را به تصویر درآوردند، که ناظر این اثر را در جایگاه کوه رحمت ، که مشرف به تخت است ، و در ارتفاع هشتاد متری و فاصلۀ سیصد متری از پایِ تخت ، به تماشای این بنای با شکوه در پهنۀ سرسبز مرودشت وامی دارد . این نقاشی در عین اینکه منظره ای کاملاً منطبق بر اصول نقاشی طبیعت گرایانه غربی است اما ظرافت و سلیقۀ نقاشی ایرانی را در خود دارد .


اما این ساختمان سترگ ، ساکت و آرام نمیتوانست باشد ، از اینرو استاد مراسم روز خجستۀ نوروز را، با شمار چهار هزار تن شرکت کننده در مراسم و درحالیکه داریوش بزرگ از گارد جاویدان سان میبیند و نمایندگانِ ایالت های پادشاهی ایران از سرتاسر قلمرو هخامنشی برای پیشکش کردن شادباش و هدایای خود ، در این مکان نزد داریوش میرسند ، در تابلو به تجسم درمی آورند.

پس از اتمام نقاشی ، "آندره گدار" رئیس اداره کل عتیقات و باستانشناسی ایرانِ آن زمان ، و همچنین سایر کاوشگرانی که در کار تحقیقات این بنای باستانی بودند و این تابلو را دیدند ، آنرا تصویری بسیار نزدیک به واقعیتِ اصل بنای تخت جمشید در زمان امپراطوری هخامنشی دانستند.

همچنین این اثر به همراه تابلو دیگری از استاد در نمایشگاه بین المللی در بروکسل در سال ۱۹۵۸ میلادی شرکت داده شد و دیپلم عالی افتخار و مدال طلای نمایشگاه را برایشان به ارمغان آورد.